Leczenie depresji Poznań

Według opracowanej w 1992 przez WHO "Klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania" ICD- 10, depresja nie jest już uznawana za chorobę, ale za zaburzenie nastroju [afektywne - F32 i F33 ].

Im szybciej podejmiemy razem w moim gabinecie psychoanalitycznym przepracowywania objawów i symptomów towarzyszących temu, co uznawane jest za depresję, tym szybciej powróci radość życia i dobre samopoczucie.

Wyróżnia się następujące objawy towarzyszące zaburzeniu przedstawianemu jako "depresja" :

Zaburzenia nastroju - ciągły smutek i poczucie winy; niska samoocena oraz obniżone poczucie wartości, a także niepokój oraz słaba tolerancja na stres; brak czerpania radości z życia, nastrój zależny od pory dnia oraz pory rok;u

;pesymistyczne nastawienie do przyszłości i poczucie beznadziejności; zaburzenia pamięci oraz trudności z zapamiętywaniem, myśli samobójcze a nawet próby samobójcze.

Zaburzenia somatyczne- utrata apetytu, zaburzenia snu, utrata zainteresowania seksem, bóle różnych części ciała (bóle głowy, potylicy, napięcia w klatce piersiowej), ogólny spadek energii oraz zaburzenia libido.

Depresja a psychoanaliza:

Podstawy do rozumienia depresji przez pryzmat psychoanalizy dał Zygmunt Freud w swojej pracy z 1917 roku "Żałoba i melancholia", w którym nie ma jednak wyodrębnienia pojęcia "depresji". W teorii psychoanalitycznej Freuda nie znajdziemy wypracowania takiej kategorii. Istotnym jest, aby odróżnić depresję od żałoby, która jest naturalną reakcją człowieka na stratę. Smutek, rozpacz, rozpamiętywanie przeżyć związanych z żałobą są zawsze związane z konkretnym wydarzeniem i są naturalnym procesem radzenia sobie z poważną stratą lub śmiercią.

W teorii psychoanalitycznej w ujęciu lacanowskim depresja nie jest uznawana za odrębne zaburzenie, a tym bardziej za chorobę, co nie oznacza, że leczenie depresji, w sensie dotarcia do prawdziwych przyczyn objawów i zajęcia się nimi, nie występuje. Uznaje się, iż objawy uznawane powszechnie za wyraz "depresji" stanowią tak naprawdę rezultat ignorowania "nieświadomego" oraz własnych pragnień.

Leczenie depresji - Poznań

Psychoanalityk, podczas "leczenia depresji" w naszym gabinecie psychoanalitycznym w Poznaniu, daje poczucie ciepła i bezpieczeństwa. Pacjenci czują się akceptowani, takimi jakimi są. Psychoanalityk prezentuje postawę aktywną, częściej zadaje pytania, dzięki czemu pacjentowi łatwiej jest mówić o trudnych przeżyciach i doświadczeniach. Terapeuta psychoanalityczny staje się dla niego ważną i wspierającą osobą, która pomaga mu odnaleźć i przezwyciężyć przyczynę pojawienia się objawów rozumianych jako depresja.

Cel terapii zależny jest od formy zaburzenia. Nie wolno rozpatrywać depresji w oderwaniu od struktur klinicznych, czyli nerwicy lub psychozy. Leczenie tego co rozumiane jest jako depresja neurotyczna obliguje do zmierzenia się w przeniesieniu z obronami oraz superego, które jest karzące, a także na uświadomieniu złości przeżywanej przez pacjenta i poczucia winy. Natomiast leczenie depresji psychotycznej jest zależne od struktury psychotycznej i polega między innymi na wspólnym szukaniu strategii życiowych i postawa radzenia sobie z rzeczywistością, otoczeniem oraz symptomami a wcale nierzadko na współpracy z psychiatrą w zastosowaniu wspomagania farmakologicznego.

W naszym gabinecie w Poznaniu, zaczynamy od wspólnej pracy nad tym czym w tak zwanym polu leczenia depresji powszechnie przyjmuje się, że jest zestaw jej objawów, jednak w perspektywie indywidualnej konkretnego pacjenta. Ustalamy zależności powstałe w procesie socjalizacji rodzinnej, społecznej, które doprowadziły podmiot do sytuacji warunkującej określone symptomy.Terapia analityczna istnieje po to aby zostały przepracowane ponownie przeżycia z wczesnego okresu życia, które przyczyniły się do powstania "depresji." Dzięki temu pacjent może dokonać rekonfiguracji swojej przeszłości w teraźniejszości - w celu stania się w przyszłości tym kim zechce zostać na podstawie swoich pragnień, które rozbudzą w nim radość życia, cele i marzenia. Ważne jest także by w międzyczasie pacjent zrozumiał jakie napięcia oraz wyparcia powstały wskutek tego, iż musiał spełniać wymagania społeczne oraz podążać za idealizacjami, którym nie mógł sprostać, ponieważ tak naprawdę nie były zgodne z jego pragnieniami oraz jego ideałem "ja".

Istotne jest także zrozumienie uzyskane przez podmiot w trakcie analizy, a wynikające z dystansu jaki się nabiera wobec pojęć generujących rozczarowanie i frustrację, takich jak na przykład "szczęście" czy "sprawiedliwość". Leczenie depresji zbyt często służy pacjentom, psychiatrom i terapeutom jako wymówka przed dotarciem do istoty problemu, zwłaszcza odkąd istnieją antydepresanty.

Ważne jest odejście od pozycji wyrażającej się w słowach: "nic nie chce wiedzieć o tym", co jest przyczyną "depresji" i wyjaśnieniem jak leczyć u źródeł problemów, a nie zajmować się wciąż i wciąż tylko skutkami, czyli objawami. "Mam depresję' i już wiadomo o co chodzi, rzekomo, jest bowiem uniwersalnym usprawiedliwieniem, żadne pytania : skąd i dlaczego nie są już potrzebne, a wszystko jest wyjaśniane w pryzmacie pomyłki symptomów z przyczynami. Jak to ujął mój kolega, Jan Tkaczow, podczas wykładu o depresji: najpierw nie chcę nic wiedzieć na temat swojego pragnienia, o potem nie chce nic wiedzieć na temat tego, co się stało ze mną, kiedy to nie chciałem nic wiedzieć na temat swojego pragnienia.

Jednak pragnienie, u podstaw którego leży wyartykułowany w czasie sesji psychoanalitycznych brak, ono właśnie ma zasadniczo charakter leczniczy i prowadzi ku spełnionemu życiu.